Soms ben ik de weg even kwijt
en snap ik niks meer van mn leventje.
Alles loopt verkeerd,
en ik voel me het domste persoontje op aarde.
In mn hoofd is het een oorlog
en er zit niks meer op zijn plek.
De gedachtes hebben voeten gekregen
en ze lopen door elkaar.
Ik slaap slecht
en doe gemeen tegen de verkeerde mensen.
Ik schreeuw van onmacht
en nog begrijpt helemaal niemand me.
Ik probeer te huilen
maar de tranen komen niet.
Het lijkt wel of ik geen emotie meer heb
en dat ik een lappepop ben geworden.
Ik zou er over willen praten,
schreeuwen nog liever.
Maar de woorden zitten vast
en mn mond beweegt niet.
Ik kijk maar voor me uit
en denk aan wat ik allemaal aan het verprutsen ben.
En niemand begrijpt me,
maar ik begrijp mezelf even min.