Hokje per hokje heeft zij zich verzet
Van top tot hiel het voetje neergezet
Op hare levenslange melodie
zijnde ons moeder Suzan de Bary
De koffie er almaar door bij gezet
Met de stok af en toe naar het toilet
Wat een sfeer wat een bourgeoisie
Met de ezel het palet op de knie
Het penseel dan maar blauw geel ingevet
Voor een heel eenvoudig klein zelfportret
Als afscheid, of als een toekomst visie
Uit overleving of uit courtoisie
De galerie gaat open, geen belet
Een bloemenboeket verhoogd nog de pret
En met man en macht die televisie
Dit doek krijgt hier nog zijn wereldvisie