Mijn ouders verloren zichzelf,
de eeuwige agressie kwam
-voorzichtig- weer boven drijven,
het verdriet en de angst
staalden uit m'n mama's ogen.
Elkaar achtervolgend als demonen,
die elkaar niet uit kunnen staan.
Gebroken glas, van de
kapot geslagen deuren, vliegt rond.
Kapot geschreeuwde relatie,
het verlies van de liefde,
langzaam lieten de handen los.
Mijn ouders verloren elkaar
uit het oog van de liefde.
Hoe lang moet dit nog duren?
Hoe lang moeten wij nog
door het gat in de deur kruipen,
en waarom laten wij de deur niet valen,
en zetten er een nieuwe,
glanzende deur in?
Wanneer beginnen wij overnieuw?