Het is alweer twee jaar geleden,
dat ik ineens in mijn volwassenheid moest treden.
Het o zo onbegrijpelijke en nare nieuws benam mij mijn adem,
mijn tranen vloeiden rijkelijk en ik bleef staren zonder stem.
Zo'n mooi en lief mens op deze aardbol,
waarom zij, die nog lang niet klaar was in haar (vrouwen) rol.
Plezier hebben met een partner en kinderen ver weg en toch dichtbij,
ze werd losgerukt van het leven, ze is vrij.
Nog zoveel momenten dat ik aan haar denk,
volgens mij lacht ze me toe, althans dat is waar ik haar af en toe van verdenk.
Het is alweer twee jaar geleden,
mijn moeder heeft zoveel gestreden.
Positief bleef ze echter altijd,
en zei me vaak, het is maar hoe je het bekijkt.
Hoe ik tot en met vandaag al ben gekomen en wie ik nu ben,
het is me soms een raadsel en soms vraag ik me af of ik mezelf nog ken.
Gewoon shoppen, een sessie make-up, een modeshow, een kop koffie, even gewoon gedachten delen,
het kan niet meer, het is al twee jaar geleden, dat jij weg moest gaan van mij en ik huilde dikke tranen, velen.
Gelukkig zijn, lachen, genieten dat zijn de woorden die je me bijbracht,
ik probeer mezelf te zijn met om me heen een fijne vriend en goede vrienden, wat een pracht.
Voel je af en toe mijn zoek, mams, naar mezelf en dat jij trots op me bent?
het gaat goed, ik neem zo nu en dan een sprongetje in mijn leven en geniet zoals jij me kent.
Ik hoop dat je vrede in je lichaam en geest hebt gevonden,
zoveel mensen waren er voor jou en velen die klaarstonden.
Geniet van de rust
en je dochter die je liefdevol kust.
Liefs Mir