De schok geleid door je stem
scheurt door mijn lichaam
En ik kan het niet helpen,
maar glimlach
Ik kan je niet zeggen
hoe ik naar de bodem zakte
door de grond kroop
opzoek naar je woorden
Je hebt geen idee
van de identiteit die ik aannam
toen ik je verloor
en aan niets anders meer denken kon
Ik bedekte de tranen met aarde
zodat ik maar niet hoefde te zien
wat er met me was gebeurd
en hoe ik het allemaal had laten gebeuren
Je was daar niet, nooit niet
en juist toen ik omhoog keek
op het punt dat ik leek te kunnen breken
was je hand daar vanuit het heldere niets
En op het punt dat ik eindelijk weer sta
met nog de twijfel in mijn benen
kom ik zachtjes op de grond neer
en zal weer wachten op je stem