Laat je mij iedere dag met de hoop op die ene juiste aanraking.
De tweestrijdige gevoelens die in me losbreken als jij zomaar de bom smijt.
Een kreuk in mijn binnenste omdat ik me te vlug blootstelde aan jou.
Weeral eens te naïef, te goedgelovig en niemand die me van die droom weerhield.
Waren het dan allemaal gedachten,7 droommaanden?
Ik wilde jou een stapje voor zijn, maar was bedot door mezelf.
Gooi mezelf weer eens over boord en niemand die het ziet.
Dialogen worden monologen.
Ik en jij blijven apart.
Het mocht niet zijn…