Dagelijks vraag ik me af waarom?
Keek mijn vader niet vaak genoeg achterom?
Reden wij te hard?
Was dat de reden van die klap?
Iedere nacht weer hoor je die klap in je oor..
Het moment dat ik het bewustzijn even verloor.
Om 2 seconden later weer bij te komen
De politiewagens, brandweerwagens en ambulances waren al gekomen.
De brancard kwam er aan en op naar het ziekenhuis..
Niks te vinden dus ik mocht zo weer gaan naar huis.
Het weekend ging voorbij en nog misselijk en pijn
Even naar de huisarts misschien weet zij wat het kan zijn
Door verwezen naar de fysiotherapeut,
Die maakt het alleen maar erger dus op naar de manuele therapeut.
Na een jaar was het antwoord:
Het zit tussen je oren heb je dat goed gehoord?!
Er volgde een jaar van depressiviteit…
Ik wist dat het niet tussen mijn oren zat waarom wilde niemand de waarheid?
Gaan werken in de supermarkt ik was totaal overwerkt
Waarom heeft niemand dat gemerkt?
Achter de lach op mijn gezicht, zoveel pijn
Waarom heeft dit allemaal zo moeten zijn?
Mensen lachten mij uit..
‘’Jij en veel pijn je heb het nog nooit geuit!’’
Ik kreeg daar de kans niet eens voor!
Mensen luisterden maar met een half oor!
Nu, 2,5 jaar verder heb ik nog steeds het masker op,
Ik vecht er voor en ooit voel ik me weer top!
Het zal lang duren, misschien kom ik er wel nooit..
Maar ik zal nooit opgeven NOOIT!!
De strijd tegen de pijn..
Het kan allemaal zo moeilijk zijn..
Nooit de moed opgeven..
En luisteren naar de mensen die je kracht geven.
Het ongeluk zal ik nooit goed kunnen verwerken..
Mensen zullen het aan mij kunnen merken…