ze liggen diep in hun kassen
de grote ogen en donker
lijken alle rimpels samen te komen
bij dunne lippen rond haar mond
de knopen van haar jurk
geven haar handen een taak
wenkbrauwen fronsen
scherpte en waakzaamheid
maar ze is vermoeid
los draaien de ringen rond
haar benige vingers
de koffie blijft onaangeroerd
gelukkige ontsnappingsroute
aan’t einde van een lange gang
misschien is dit de piste naar
een warm verhaal
sunset: | Dinsdag, mei 15, 2007 18:28 |
Voelbaar, treffend, tonend dit. Liefs en warme nuf, sunset |
|
switi lobi: | Dinsdag, mei 15, 2007 16:13 |
Indringend.... Liefsliefs, switi lobi |
|
remie: | Dinsdag, mei 15, 2007 12:03 |
levensecht beschreven, de rekeningen van de afgedraaide knopen ontvang ik maandelijks van mijn tante in het verpleeghuis...liefs remie | |
Hilly N: | Dinsdag, mei 15, 2007 08:46 |
Door merg en been Erna. Zo mooi omschreven. lieve groet, Hilly |
|
sensi: | Dinsdag, mei 15, 2007 08:29 |
Heel erg mooi, hopend op warmte! Super! Liefs |
|
Innerchild: | Dinsdag, mei 15, 2007 08:21 |
Koude rillingen ... Dit is echt een koud verhaal. ''t Brengt me bij een nonkel van me. En ik dacht: hoe alleen kan een mens soms zijn? Zelfs al is familie om je heen. Verbondenheid heeft niets te maken met er ''wel'' of ''niet'' zijn. Het gaat om die band. En die band smeed je door je hele leven heen. Morgen wordt hij begraven. |
|
Auteur: Erna Muermans | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 15 mei 2007 | ||
Thema's: |