Verlangen blijf je toch naar het moment, waarop je haar weer zou ontmoeten
en ze jouw misschien herkent, en je zou haar dan begroeten
met een kus en met een lach en haar alles weer vertellen
wat je niet hebt kunnen doen, omdat ze niet meer bij je was.
En ineens is daar een traan, die je nooit hebt kunnen huilen,
ze legt haar hoofd diep in je schouders en laat je emoties in haar schuilen.
en je denkt aan hoe het was……toen je nog even bij haar was.
Je wordt woedend van verdriet en je schreeuwt voluit naar boven,
dat niets meer eerlijk is aarde, dat je nog steeds niet kunt geloven,
maar ondanks alle pijn, zal je ooit weer bij haar zijn.
want je zal haar ooit weer zien, horen wat ze je vertelt,
je gevoelens kunnen schuilen en dat is het enige dat telt,
en nu besef je pas, dat ze nog altijd bij je was.
*_*