Ik begin zo langzamerhand steeds meer dingen uit het verleden naar voren te halen,
En dat is best wel even balen.
Ik zie steeds meer beelden vanuit het verleden,
En wil niet naar het heden.
Mijn leven gaat altijd fout,
En heeft nauwelijks inhoud.
Ik voel me leeg van binnen,
en weet niet waar te beginnen.
Ik voel me lelijk van buiten,
En kijk zo weinig mogelijk in spiegels of ruiten.
Wie kan ik voor de volle 100% vetrouwen?
Met wie kan ik een echte goede band opbouwen?
Wie zal de informatie die ik ze over mijzelf geef niet misbruiken?
Voor wie hoef ik dus niet onder te duiken?
Niemand zal me missen als ik dood ben.
Ik ben nu 18 en het is nog steeds zo dat ik overal voor weg ren.
Alleen mijn ouders zullen niet blij zijn als ik zelfmoord pleeg.
Maar het gevoel van binnen is zo leeg.
Mijn ouders zijn overleden toen ik 14 was (mijn vader 29 juli 2003 en mijn moeder 20 februari 2004) en ze nog vol op nodig had.
Toen kon ik nog zorgeloos naar het zwembad.
Maar nu breng ik alleen maar ongeluk.
Ik maak alle banden met 'goede' mensen stuk.
Nu zit ik opgesloten in m'n eigen gedachten.
Waar moet ik nu nog op wachten.
Ik kan beter gaan.
Mijn ding hier op deze aardkloot is nog niet voldaan.
Maar dat zou ik ook nooit kunnen voldoen.
Daarvoor heb ik niet de goede schoen.
Ik ben ten einde raad.
En heb een supergrote zelfhaat.
Ik kan het leven niet aan en ben te slecht voor dit leven.
Het kan beter aan een ander worden gegeven.
Maar zelfs voor zelfmoord ben ik te zwak.
Ik ben een en al brak.