LaPine: | Vrijdag, juni 17, 2011 22:34 |
Wat ontzettend mooi geschreven.. | |
little fly: | Zaterdag, februari 28, 2009 18:56 |
Een bijzonder gedicht en echt heel herkenbaar voor mij. Ik ben gisteren begonnen met mezelf te prikken met een naald en nu heb ik 4 kleine schrammetjes op mijn polsen staan.. Waarom ik het doe!? Ik weet het niet en het voelt gewoon zo fijn dan maar nu voelt het gewoon kut.. Alsof ik niet zonder kan.. Groet, Linda |
|
little fly: | Zaterdag, februari 28, 2009 18:56 |
Een bijzonder gedicht en echt heel herkenbaar voor mij. Ik ben gisteren begonnen met mezelf te prikken met een naald en nu heb ik 4 kleine schrammetjes op mijn polsen staan.. Waarom ik het doe!? Ik weet het niet en het voelt gewoon zo fijn dan maar nu voelt het gewoon kut.. Alsof ik niet zonder kan.. Groet, Linda |
|
Miss_Blondine: | Woensdag, april 04, 2007 21:55 |
wat en supermooi gedicht, ik ben er helemaal stil van! *...* echt je gevoelens heel mooi verwoord en neergezet! XXX miss blondine |
|
Marloes: | Dinsdag, april 30, 2002 17:01 |
Wat een ontzettend mooi gedicht! Ik herken mezelf er precies en ik weet nu: we zijn goed zoals we zijn en degenen die dat niet goed vinden, moeten maar een andere weg inslaan, niet de onze...houd je aan je eigen pad vast en kijk ondertussen naar die van anderen. Beoordeel die paden en veroordeel ze niet, en al lijkt je pad niet altijd de juiste, uiteindelijk brandt er ook licht aan het eind van onze donkere tunnel... En waarom zouden we ons lichaam, dat we gekregen hebben om onze lessen |
|
sabrina: | Zaterdag, maart 16, 2002 18:42 |
een mooi gedicht. Zelf heb ik nu bijna 5 jaar automutilatie en ik herken mezelf trug in dit gedicht, vooral het stuk met de moooie kanten en die brandingen en sneden doe me ook bekend voor zelf heb ik mn gedachten ook in het gedicht gezet staat ook op deze pagina het heet pijn(automutolatie). Dit gedicht is prachtig omschreven |
|
Margaritha: | Woensdag, februari 13, 2002 09:20 |
wow......mooi gedicht vooral de laatste regels. Ik denk alleen dat het voor veel mensen heel veel tijd kost om daarachter te komen als het ze al lukt. | |
arie: | Woensdag, februari 13, 2002 05:31 |
Hoewel je gedicht alles laat zien waar het om draaid, heeft de laatste strofe me het meeste getroffen. Je laat daar hoop zien, dat er altijd wel een hand is die je toegestoken krijgt uit liefde Arie |
|
michris: | Dinsdag, februari 12, 2002 23:30 |
herinnering aan...moet dat zijn...was weer veel te ongedurig... | |
michris: | Dinsdag, februari 12, 2002 23:29 |
Oh, wat begrijp ik je goed. De littekens op mijn ziel, voel alleen ikzelf. Maar de littekens aan mijn buitenkant, bljven een eeuwige herinnerin wat ik mezelf heb aangedaan. Ik vind het goed en positief-ondanks de pijn die menigeen waarschijnlijk nu voelt- dat je het geschreven en geplaatst hebt. michris |
|
maneschijn: | Dinsdag, februari 12, 2002 22:41 |
*slik*.. prachtig.. je begrijpt.. da's duideiljk.. x maantje |
|
Renate-td-: | Dinsdag, februari 12, 2002 22:15 |
**stil** Prachtig geschreven... |
|
*Diana*: | Dinsdag, februari 12, 2002 17:13 |
Wil, alweer geen woorden.... *Diana* |
|
waterval: | Dinsdag, februari 12, 2002 15:52 |
hoe groot moet deze pijn niet zijn..... geen woorden,...enkel stilletjes gelezen... | |
Sheena: | Dinsdag, februari 12, 2002 13:23 |
Van hen, en van jou ... moet je houden, dat is onvermijdelijk ... of de littekens nu express of perongeluk aangebracht zijn .... De een lijdt onder de littekens van buiten, de ander moet ze aanbrengen, om de pijn en littekens van binnen, te kunnen verzachten, al is het maar, voor een moment in tijd .... take care, Sheena |
|
Albrecht Paul: | Dinsdag, februari 12, 2002 13:14 |
Wat lang uitgerekt, maar toch een mooie confrontatie tussen eigen schade en die bij anderen, de verschillen en overeenkomsten, de troost die in dit met-elkaar-delen gevonden wordt. Bemoedigend, je laatste couplet. |
|
pramodah: | Dinsdag, februari 12, 2002 12:57 |
Al maanden speeld er een zin door mijn hoofd*haar handen vertellen mij verhalen van angst en gruwel* maar ik krijg het gedicht maar niet geschreven het raakt me nog teveel.een hand verbrand met bijtende zuren,opgelapt en terug begonnen daar zijn jaren overheen gegaan tot ze mij ontmoete en er mee stopte........ik begrijp je gedicht....zoals al je anderen trouwens........... liefs pramodah |
|
Robski: | Dinsdag, februari 12, 2002 12:44 |
Liefde is er zeker.. en hoewel ik me nooit tot automutilatie heb gezet.. is 't wel door mijn hoofd gegaan... ik heb me ergens anders aan vergrepen om de pijn te verdrukken :'( Maar ja.. niemand is perfect.. iedereen leert van zijn of haar eigen fouten.. en ik hoop dat ik nu heerlijk gelukkig kan worden met m'n liefje.. en dat zij ook het mooie in haarzelf gaat zien.. :) Liefs, Rob |
|
Huting: | Dinsdag, februari 12, 2002 12:36 |
Wordt hier echt stil van, je bent echt een bijzonder mens... Liefs, Doortje |
|
christina: | Dinsdag, februari 12, 2002 12:32 |
Ja vraag je je dan of waarom doen ze dat Weet je ze kunnen je zelf vaak geen antwoord geven Ze zijn op zo,n moment buiten zinnen Liefs en knuffie he Christa |
|
Frummel: | Dinsdag, februari 12, 2002 12:28 |
Wauw... heel erg mooi hoor... *is er helemaal stil van*... Inderdaad, littekens blijven je hele leven, dat is misschien nog wel 't meest sombere ervan... herkenbaar.... Liefs, Frummel |
|
Auteur: Di Angeli | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 12 februari 2002 | ||
Thema's: |