Vogels weggevlogen,
gras al dor en grauw,
in de lucht, donker en stil,
sterren die er niet lijken te zijn.
Alle hoop vervaagd,
liefde niet te geven,
door tranen een straaltje licht,
een regenboog weggelaten.
Bloemen zonder kleur,
een donkere maan aan de hemel,
onder het duister van 1000 wolken,
regen nog nooit zoveel gegeven,
een bliksemschicht rondom mij,
mij hopeloos gelaten,
gevoelens weggegooid.
Eenzaamheid spreekt voor zich,
buitengesloten van de rest,
het houden van zonder betekenis,
het onmogelijke waargemaakt.
Zal ik nooit meer vliegen?
Nooit meer gevoelens van begrijpen van?
Zal ik gevangen worden,
in het net terecht komen,
van de andere kant hetzelf?
Xxx Danique