nog geen schaduw van wat ik was
is overgebleven
nog geen woord van wat ik meenden
werd realiteit
niet één klein beetje zelfwaarde
heb ik mogen behouden
want buiten alléén jou
ben ik vooral mezelf kwijt
m'n levenslust lijkt weggezogen
m'n dromen heb ik laten gaan
ik koos en vocht voor ons gezin
ik kon het allemaal wel aan...
wou een liefdevolle mama zijn
en voor jou, een lieve vrouw
een troostende zoen op elke wond
dat was, waar ik geluk in vond
vernederd en gekwetst
verwaarloosd en gepest
achter mijn glimlach, van 8 jaar het langst
gevangen in de situatie, gedreven door angst
totdat wilskracht wist te overwinnen
en ik besloot om weg te gaan
onderaan de ladder, opnieuw te beginnen
en de kracht weer vond, om op te staan
en nog elke dag, voel ik de pijn
nog elke dag, leef ik met angst
maar wie het laatst lacht, lacht het best
en ik zal lachen.....
het aller langst..!!
ronald1974: | Zaterdag, juni 16, 2007 18:00 |
Weer zo''n mooi beschreven gedicht. | |
Fairouz: | Donderdag, juni 14, 2007 14:00 |
En wie het laatst lacht lacht toch het best Liefs Fairouz | |
Windwhisper: | Donderdag, juni 14, 2007 13:55 |
Krachtig geschreven toch voelbaar verdriet Liefs Cobie sterkte |
|
Auteur: m.s | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 14 juni 2007 | ||
Thema's: |