Ik keek achterom
...
Het was nog minder dan een seconde
Mijn lichaam was niet meer van mezelf
Ik kon niet meer bewegen
Ik wilde schreeuwen
Er kwam geen geluid
Ik voelde ergens een klap
Even kwam ik vrij van deze aarde
Stilte
...
Donkere, draaiende angst
Angst om dood te gaan
Langzaam begon ik alles weer te beseffen
Beseffen dat ik nog leefde
Mijn hele lichaam
Het was één grote pijn
Ik kon niet meer ademen
Ik was in paniek
Mensen schreeuwden
Ik hoorde de angst van hun in hun stemmen
Ik kon niet reageren
Het was één grote, vage waas
Overal gekleurde, knipperende lampen
Ik voelde langzaam dat ik weer wegzakte
Mensen riepen dat ik moest inademen
Het lukte niet
Hoe graag ik het ook wou
...
Langzaam deed ik mijn ogen weer los
Ik wilde af van al die hevige pijnen
Ik dacht dat ik dood was
Beetje bij beetje kreeg ik door
dat ik heel veel geluk heb gehad
Zoveel dat ik nu nog leef
Die ene avond,
zou de fatale en laatste geweest kunnen zijn
... Nu 2 jaar later ...
Ik begin er weer over te praten
Durf het weer een beetje
Mijn angst kan ik weer terug voelen
Ik zie het beeld weer terug komen
Ik keek achterom
Jij lachte, je had een pet op en donkere kleren aan
En toen gebeurde het
...
(Het is een botsauto ongeluk geweest waarbij ik nu nog steeds bang van wordt, nog steeds de gevolgen van merk, en een gebroken middenrif eraan over heb gehouden)