De tunnel 2
De tunnel die het leven heet te zijn
Is soms voorzien van matglas ramen
Gepantserd glas en duivels klein
Zie ik daarachter mensen samen
Verlekkerd staar ik naar de mensengroepen
En roep onmachtig naar de silhouetten
Maar des te harder ik probeer te roepen
Zal de wasem mij het zicht beletten
Soms zie ik een gezicht verschijnen
Een hand tegen het glas geplakt
Onaanraakbaar, zal weer verdwijnen
Vervliegend, het licht wordt afgezwakt
Geluiden zijn mij onbekend gebleven
Slechts het kloppen van een eenzaam hart
Vegeterend vervolg ik mijn vervliegend leven
Verder in de tunnel, klam en zwart
Douwe
frou-frou: | Donderdag, augustus 09, 2007 15:37 |
ik reis met je mee door jouw leven dat tunnel heet..van het begin tot het eind....als de reiziger het duister woorden geeft wordt het eerste licht geboren om verder te kunnen trekken | |
Quicksilver: | Donderdag, augustus 09, 2007 15:11 |
Héé Douwe niet zo somber zijn, koppie op hoor, ik ga mij er bijna verdrietig door voelen. Dit is een zéér emotineel gedicht. Hoe kan ik je opbeuren om je vrolijker te maken. er zijn mensen en mensenen ieder heeft zijn gebrek. in liefde, liefs Ducky |
|
remie: | Donderdag, augustus 09, 2007 12:24 |
aan het einde van deze tunnel is licht, net als een straal door een kier van de deur...hou hoop...liefs remie | |
Auteur: Douwe | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 09 augustus 2007 | ||
Thema's: |