De ochtend valt en het zonnetje schijnt.
Nog steeds doodmoe doe ik mijn ogen open en kruip ik uit mijn bed.
Zou er het liefst van al terug inkruipen en mijn deken over hoofd trekken.
Maar dat gaat niet want ik moet mijne show gaan opvoeren.
Mensen kijk naar mij!!
Ik ben vrolijk,
ik ben blij
en mijn liefdesverdriet is al lang verleden tijd.
Ik heb hem niet meer nodig,
ik ben liever vrij.
Maar terwijl ik dat zeg knakt er iets in mij.
Want nattuurlijk ben ik niet vrolijk
en al helemaal niet blij.
Maar de mensen willen dat niet horen.
Want ze begrijpen het niet,
dat ik na een jaar nog steeds verdrink in mijn verdriet.
Ze worden kwaad of vinden me zielig.
Dus geef ik ze hun zin en daag op met een lach terwijl ik vanbinnen huil.
Ik geef de ze maar wat ze willen of ook zij verlaten mij...