Muren op getrokken, de maskers uit de kast,
zo eenzaam en verlaten sluit ik me op en ben ik
niemand tot last.
De wereld blijft maar draaien het schud me door elkaar,
zal het ooit veranderen of zijn m’n laatste woorden
“laar me maar”.
Hoelang kan ik nog faken, hoelang gaat dit nog door,
vergeven roept iedereen in een koor.
Hoor m’n hart eens schreeuwen, ik kan niet meer,
de wonden die niet helen, het doet nog zoveel zeer.
Achter gelaten, niet meer naar omgekeken,
zo voel ik me klein en afgewezen.
Wat heb ik zo fout gedaan, dat niks het goed kan maken,
gebruikt en weg gedaan, als een teveel gebruikte laken.
Het scheurt uit z’n voegen, m’n hoofd bast uit elkaar,
ik verlies de controle ik ben net een gebroken snaar.
Ik voel me zo verdrietig maar huilen is te laat,
zo kan ik niet meer doorgaan, m’n leven is uit de maat.
Help me dit te dragen, al ben ik het niet waard.