Als een drug, een verslaving, zo verstikkend
als het donker van de nacht soms kan zijn. Als
een vriend die troost, maar die eigenlijk je vij-
and is. Een eigen keuze, maar toch ook weer
niet. Er is geen weg meer terug, geen controle
meer over mezelf, terwijl dat juist was wat ik
wou bereiken. Een schreeuwende paniek en
brandende tranen, elke keer weer als mensen
me weer alleen laten...Dag in, dag uit, niet
proberen te eten. Ik ben vergeten wie ik ben...