Cirkelgang
Na 't pril begin van groene pracht
valt het oude blad tenslotte
toch gekneusd omlaag in
de poel van zwarte klei en water
gegoten in die laatste najaarsstorm.
Haar nerven diep gegroefd en
het blad als verweerde oude huid
komt om, in regenweer en winterkou.
Dit kleine sterven, zo ver weg van mij.
Zo gaat het ons ooit eender af:
eens vol overmoed en tomeloos
elan, dicht bij de grens van de
eeuwigheid, verdwaalt men toch
Stilaan, richting van de oude dag en
schuift, met kwalen en gebreken
net als dat ene blad, heel langzaam
grijs en krom, naar 't natte koude graf.
En toch... eens komt weer die dag
dat bij de eerste schuwe zonnestraal
door 't kiemen van mens en natuur
het prille leven opnieuw zichtbaar wordt.
© sjoerd haxe