Alles gaat slecht,
Elke dag is het weer een gevecht.
Ik zit aan de antidepressiva daardoor ben ik alsmaar moe.
Ik zit in een opvangcentrum, aan een vast thuis ben ik wel toe.
Hier wordt ik gepest, zit niet lekker in mijn vel.
Ik word er zo wanhoopig van en zit continu met mezelf in de knel.
Ik wil schreeuwen weg rennen alles doen...
Ik mis mijn thuis en denk aan de tijd van toen.
Ik voel me in deze wereld eenzaam en alleen.
Soms denk ik wel is; het is beter als ik van deze aardbodem verdween.
Geen kracht meer om te vechten, geen kracht meer om te strijden.
Hoelang moet ik op deze manier mijn leven lijden?
In zo'n korte tijd zoveel meegemaakt...
Weg uit mijn vriend zijn huis, mijn kindje kwijt geraakt...
In therapie voor mijn Borderline,
Ik voel me gewoon verdrietig, in iedergeval niet fijn.
Ik wil dat ze me met rust laten, maar weet niet hoe...
Ik weet alleen; ik ben zo vreselijk moe...!