Als zo velen
Eenzaam
In een bos vol andere bomen
Maar mijn takken
Reiken net niet ver genoeg
Net niet tot een ander
Ik wacht…
Op een zuchtje wind
Dat mijn takken zou doen schudden
Ritselen
Contact met een andere boom
Verlossing van de eenzaamheid
Maar de wind is stil
En mijn takken hangen zwaar
Mijn bladeren gaan dood
Vallen op de grond
Verdwijnen langzaam
Mijn kruin schudt
Schudt heen en weer in de storm
Mijn lege takken raken de anderen
Maar ze strelen en knuffelen niet
Ze slaan de andere bladeren kapot
Alles wijkt
En wederom, eenzaamheid…
Lynn
perseph0ne: | Dinsdag, december 18, 2007 17:40 |
stilmakend dit gedicht.. prachtig geschreven een warme knuffel.. liefs lucienne(A) |
|
Nummer 127: | Dinsdag, december 18, 2007 16:22 |
ach bekijk het positief wie alleen is kan lekker genieten van de stilte Nummer 127 |
|
Auteur: Gaialynn | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 18 december 2007 | ||
Thema's: |