~ Een kwestie van karakte ~
Mama had een vriendje,Rens,maar toen raakte ze
zwanger.Oma stuurde haar het huis uit en ze moest
naar een tante. Daar kreeg ze haar kindje,ik,Annelot.
Rens wou ze niet meer zien. Ze deed het wel alleen.
Hij liet het er niet bij zitten en verhuisde. Niet naar
Australië zoals mama beweerde maar naar Zwolle.
Steeds belde hij mama maar ze wou niets meer van hem
weten en zei dat ze was getrouwd . Nou toen hield hij maar
op, dat mocht niet verstoord worden.
Toen ontmoette mama Wilco. Hij begreep haar zo goed.
Alleen, mama loog. Ze zei dat Rens de benen had genomen,
dat was niet waar! Maar Wilco, die geloofde haar.
Alles ging naar mama haar zin en "papa" volgde het braaf op.
Hij kon haar niet laten vallen.
Mama hield en houdt niet van mij. Nooit heeft ze mij
gewild. Altijd hield ze kaartjes van papa achter en
vernietigde die. Eentje heeft ze er bewaard, die van
mijn 21ste verjaardag.
Papa en mama hebben samen een zaak
ze hadden een "rechterhand" voor papa nodig.
Er kwam een leuke jongen , Gerlof.
Papa vertelde altijd over hem en ik wou hem
dolgraag eens ontmoeten. Hij kwam eens eten en
opeens woonde hij ook bij ons.Ik werd verliefd. Op
een avond ging hij niet naar z'n eigen kamer maar
kwam hij bij mij. Ik raakte zwanger. Toen we het
vertelden schrokken papa en mama. Mama zei :
De appel valt niet ver van de boom.
Gerlof en ik gingen trouwen. Na 5 maanden
kreeg ik een miskraam door zwangerschapsvergiftiging.
Gerlof was er blij mee, hij troostte me niet. Volgens hem
had ik eerder een miskraam moeten krijgen dan was hij
nóóit met mij getrouwd. Hij hield gewoon niet van me .
Mijn beste vriendin heet Donna. Toen ik verliefd werd op
Gerlof groeiden we uit elkaar. Donna maakte nieuwe vrienden.
Gerlof zei dat ik geen vrienden nodig had en genoeg aan hem
moest hebben. Daardoor raakte ik Donna kwijt.
Mama is een flirter. Zo bleef ze zichzelf jong en mooi voelen.
Toen ging het mis. Na de miskraam was ik een avondje weg.
Ik ging eten en een bioscoopje pikken , dat was het plan.
Die film kwam er niet van en ik ging naar huis.Onderweg had
ik al bedacht meteen naar boven te gaan.Daar trof ik mama
en Gerlof aan in ons bed, innig zoenend.Ik was zo boos.
Hoe moeilijk moest mijn lieve papa het hier wel niet mee hebben.
Mama had Gerlof de voor mij bestemde, laatste brief van
papa Rens gegeven. Die moest ik pas na het overlijden van
mama krijgen zodat ze er geen last mee zou krijgen.
Ze is zo gemeen dat ik haar haat.
We zaten met z'n allen om de tafel, m'n schoonouders, Gerlof en ik.
Gerlof maakte net een grapje waar hij zelf smakelijk om moest lachen.
Zo erg dat hij in elkaar zakte. Zijn hoofd liep blauw aan, hij was dood.
Niemand kon hem nog redden, mama had hém overleeft in plaats van
andersom. Laatst hadden we nog een ruzie. Ik was zo boos om dat wat hij
met mama heeft gedaan. Ik vertelde hem dat ik niet met hem
verder kon, dat we moesten scheiden en dat ik hem dood wenste.
En nu, nu was hij dood. Het deed me geen pijn. Ik voelde me juist
zo ontzettend bevrijd.
Bij de begrafenis was Donna er ook. Ze condoleerde me niet maar
vroeg of we weer als vanouds vriendinnen konden zijn . Het was te
vroeg. Nog wel.. Ooit zouden we elkaar wel weer vinden. We zouden
dan verder gaan waar we gestopt waren.
Ik hield me groot. Mama negeerde ik en papa was en is mijn grote steun.
In stille uren, als ik alleen was, huilde ik. De spullen had ik weggestopt.
Toen ik weer met Donna had afgesproken ging het als vanouds.
Praten, lachen, en ik vertelde dat ik op mezelf wou gaan wonen.
Ze deed een geweldig voorstel. In de buurt zou een flat verhuurd worden,
daar kon Annelot dan in. Alles zat erin van meubels tot pannen.
Alles was perfect maar papa zat er toch wel een beetje mee.
Hij was bang mij kwijt te raken maar, dat liet ik niet gebeuren.
De flat richtte ik naar mijn smaak in en ik was er zo gelukkig mee.
Donna kwam op bezoek. Ze merkte op dat er niets van Gerlof was.
Niemand wist wat er tussen hem en mama gebeurt was.
Annelot had nog een doos met de laatste dingen van Gerlof.
Die doos, die moest weg. Ze pakte hem uit het keukenkastje en
vond de brief van Rens. Alles gooide ze weg maar die brief bewaarde ze.
Ze zocht hem op in haar vakantie. Onderweg moest ze nog tanken.
Toen ze wou gaan afrekenen zei de man achter het loket " wat lijk jij op
mijn dochter, Sanne." Annelot herkende de man maar eerder had ze hem
nog niet gezien. Toen bedacht ze zich dat dit Rens moest zijn. Hij vroeg haar
naam en toen werd het duidelijk. Rens belde Menno een invaller en ging met
Annelot naar zijn huis waar hij met Berthe woont. Berthe heeft een zoon,
Wijcher. Al het geluk kon niet op want, daar mocht ze een paar dagen logeren.
- deel 1 ... n.a.v het boek Een kwestie van karakte, meer delen op dit gedicht volgen © 19- december- 2007 -