Waterige ogen..
kijken uit het raam..
zoekend naar de heldere maan..
maar hij is niet te vinden..
het duister heeft hem bedekt..
als een deken tegen de kou..
Mijn lichaam trilt..
een ijzige wind..
wappert mijn haar op..
mijn maan..
is verdwenen..
en ik voel me..
eenzamer dan ooit..
Realiserend hoeveel mensen..
er zijn gestorven in mijn leven..
allemaal onschuldig..
allemaal te vroeg..
en het is niet eerlijk..
dat ze deze kerst niet meer bij me zijn..
Mijn gedachten..
nemen me mee..
naar de verre verre landen..
waar kinderen geen kleren dragen..
en rondzwerven op zoek..
naar een klein beetje eten..
en maar blijven zoeken..
en maar vechten om te blijven leven..
terwijl wij hier in Nederland..
teveel eten hebben..
waar kinderen verwend worden..
met bergen cadeautjes..
waar heel de familie gezellig..
bij elkaar is in een warm huis..
met een kerstboom en verlichtingen..
Weer niet eerlijk..
die mensen verdienen zoveel meer..
dan altijd maar te moeten vechten..
om te blijven leven.
Ik kan er niet tegen..
om dat grote verschil te zien..
ze hebben ooit gezegd..
dat mensen gelijk zijn..
waarom hebben wij dan zoveel..
en hun helemaal niets..
Het antwoord komt niet..
en mijn gedachten..
zien weer de realiteit..
hier sta ik dan..
uit het raam te staren..
eenzaam..
zo had ik kerst niet voorgesteld..
ik wilde niet met een gebroken hart..
en alle ellende met me mee..
het nieuwe jaar ingaan..
en ik wilde niet..
dat alles toneel zou worden..
al die vrolijkheid..
het ziet er zo nep uit..
want normaal zijn er ruzies..
maar met kerst zijn we gedwongen..
om te lachen en vrolijk te zijn..
Verdorie wat zit je nou te klagen..
zegt het engeltje op mijn schouder..
je dacht net nog aan de mensen..
in die verre landen..
die hebben niks..
Ze heeft gelijk..
maar ergens in mijn hoofd zweeft..
het zinnetje..
‘ Hun zijn tenminste een hechte familie,
die elkaar hebben, dat heb ik niet ‘
Mijn kerst is niet compleet..
want mij halve familie is er niet..
doordat ik ze niet ken..
of doordat ze gestorven zijn..
Luister jij even..
het engeltje tikt me weer aan..
wat zou jou grootste wens zijn..
je familie of de mensen in de verre landen..
helpen met een echte kerst mee te laten maken..
Even denk ik na..
Maar al snel weet ik het antwoord…
‘ Mensen in de verre landen een echte kerst geven,
met een kerstboom, voedsel, en een warm huis. ‘
Ja dat had ik gekozen als het had gekunnen..
maar ik zit in het publiek..
met de weinige mensen kijk ik ernaar..
en kan ik er niks tegen doen..
en het veranderd niks aan hoe ik me nu voel..
vochtige tranen die traag..
langs mijn wangen naar beneden lopen..
en me nogmaals laten realiseren..
dat ik alleen sta hier..
Met kerst hoor je niet alleen te zijn..
misschien ben ik dat ook niet..
maar waarom voelt het dan zo..
ik wil me nooit meer zo voelen..
de warmte iemand die me troostend..
vast blijft houden..
de echte glimlachen..
de gezelligheid van een familie..
bij elkaar..
ik mis het zo erg..
maar weer kan ik niks doen..
alleen maar kunnen toekijken..
en afwachten tot het ooit veranderd..
iets minder hier, iets meer daar..
Cadeautjes zijn overbodig voor mij..
alles wat ik wil..
is een wereld vol liefde..
met echte glimlachen..
en het belangrijkste..
zonder eenzaamheid..
want niemand hoort..
alleen te zijn met kerst.
Auteur: Animola_* | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 25 december 2007 | ||
Thema's: |