ik kijk naar buiten
de regen blijft maar door gaan
weer een druppel op de raam
een drubbel het is een traan
ik vraag me af wanneer houdt het toch op met regen op mij
zodat iemand ziet hoe ik me echt voel
ik vraag me af ziet niemand mijn tranen?
het gevoel dat ik elk moment kan instorten
het gevoel van leegte
dat ik iets wil vast grijpen maar ik het niet kan pakken
ik vraag me af zie ik er zo blij uit?
ziet niemand dan die tranen in mijn ogen?
het is niet eerlijk dat jij bent gegaan
een kaarsje opsteken voor de zoveelste keer dan maar weer
en aan jou denken
jou gedachtes, jouw pijn
het werd je teveel
waarom vraag ik met een traan?
die antwoord weet ik wel
maar als je wist hoeveel pijn het me deed was je dan ook gegaan?
ik heb veel doorstaan
en jouw gemis was het ergste wat er kon gebeuren
nu begrijp ik pas wat het is om eenzaam te zijn
ik ben mensen kwijt geraakt
en ik zal liegen als het me geen pijn doet
ik haat mezelf door de dingen die ik zei
door de dingen die ik heb gedaan
maar ongedaan maken lukt niet
ervan leren wel, maar het neemt geen pijn weg
negatieve gedachtes
ik probeer ze te negeren
en naar de positiefe gedachtes te luisteren
maar soms is het gewoon te moeilijk
ik wil iets van mijn leven maken
maar het is zo moeilijk
ik denk misschien teveel na
een toekomst al uit gestippeld hoe ik het zal willen
maar soms zit ik nog vast in het verleden
mn gedichten waar ik me nog wel uit
mn gevoelens en gedachtes
ik hoef niet bang voor commentaar te zijn
en ook niet dat ik iemand pijn doe
of dat iemand zich zorgen om mij maakt
steeds opnieuw en opnieuw
probeer ik wat van mn leven te maken
en komen er weer dingen bij
opgeven het liefst wil ik het wel
toch zet ik door
vraag mij niet waarom, want ik weet het zelf niet
ik mis je schat
en ik blaas het kaarsje uit
ik wil je terug
ik mis je te erg...
ik wil met je praten
je om advies vragen
je zien
het spijt me voor dat ik je niet tegen hield
het schuld gevoel is te groot
het gemis is te erg
maar wat kan jij er aan doen?
jij bent weg,
en ik ben nog hier...