Met weggemaakte voetstappen heeft hij haar uit haar leven gelaten,
Zonder terug kijk op een bootje gezet met één van zijn maten.
Daarvoor met de telefoon gebelt want hij wist dat er meer aan de hand was,
Nam alles voor zijn risico en speelde met de scherven van een glas.
Waaruit ze die nacht nog hadden gedronken en de weg langs de zee hadden gevolgt,
Nog een paar onvatbare liefdevolle momenten tot de dood haar niet ontgolt.
Vrijwel zeker in paniek maar hij nam het volle besluit om dr weg te vagen,
Ver van hier.. zwemachtig tegen de dood in en hij zonder slapeloze dagen.
Opzet of vergissingen? Niemand zal het ooit zeker weten,
Onneembaar is het feit dat hij haar binnen een paar keer was vergeten.
En nu zich pas echt snijd aan de gevolgen van zijn scherpe glas, het spreekt boekdelen,
Nu wil niemand zijn glas meer helen, Achtergelaten zoals hij haar had geloost in de zeeën.

En dat noemen ze eigenschuld.


[ Over Joran v.d. Sloot & Natalee Holloway ]