Een einde maken aan de pijn, een einde aan deze hel,
zelfs de daglicht wordt me al te fel.
Waar moet je heen als alles een geheim is,
niemand weet echt wat ik mis.
Geen ideeën, geen tijd en geen hulp kan dit oplossen
ik voel me uitgeperst net als grote druiven trossen.
Mijn hart roept niet meer ze schreeuwt, ze gilt,
ze huilt en klopt onregelmatig.
Ze wil ermee stoppen, want de pijn is ondraaglijk.
Er komt maar geen einde aan.
ik leef maar zinloos door van volle maan naar volle maan.
Wanneer gaat het stoppen, alleen wanneer ik een goede keuzen maak,
maar de strijd na de keuzen zorgt ervoor dat ik staak.
Alles gaat maar door geen zicht meer naar het goede, geen hoop meer voor verbetering.
ik loop in een cirkel zonder enkele onderbreking.
Er zijn geen woorden meer om uit te spreken.
ik kan alleen nog maar smeken.
Elke zonnestraal verliest haar schijn, haar warmte en glorie,
dit lijkt `t verhaal van de never ending story.
De onbekende pijn en de niet gehoorde gedachten worden mijn einde.
Ik heb de kracht niet meer om me te verzetten, help mijn ogen gaan dicht,
Ik zie aan de einde van deze tunnel geen licht.
Met een gebroken hart loop ik zonder enige positieve gedachten,
steeds maar dezelfde ronde zinloos op een einde te wachten.
Een hulpschreeuw van achter deze masker parade,
het is tijd ik moet me ontladen.
Mijn hoofd wil niet stoppen met malen,
het spijt me ik kan niet anders als falen.