Als er geen weg terug meer is,
maar ook geen weg vooruit.
Als je alleen nog maar wacht,
gefixeerd op dat ene besluit.
Alle hoop voorgoed verloren,
niks meer om naar uit te kijken.
Al je problemen je blijven storen,
je je doel echt niet kunt bereiken.
In mijn doolhof der gedachten,
blijf ik steeds maar weer verdwalen.
Elke keer die slapeloze nachten,
en steeds maar de gedachte te falen.
Niks meer om nog voor te leven,
omdat het nooit meer word als eerst.
Beter om misschien maar op te geven,
op het moment dat wanhoop overheerst...