Kilte overspoelt mijn wereld
Als een diepe, zwarte zee
Zwemmen voor mijn leven
Anders zuigt de zee mij mee
Veel kritiek en scherpe woorden,
Hoor ik telkens, keer opkeer
Ik besluit mezelf te harden
Want dan raakt het me niet meer
Om mijn leven bouw ik een harnas
Geen kritiek komt daar doorheen
Zelfs in zeeën van ellende
Blijf ik daardoor op de been
Veilig in mijn isolatie
Voel ik mij toch wel heel alleen
Want de warmte, liefde en positiviteit,
dringt niet door mijn pantser heen
En als niets me meer kan raken
Als ik nergens meer om geef
Hoe kan ik dan nog genieten
Als ik los van alles leef?
Voorzichtig laat ik mijn harnas vallen
Heel erg langzaam, stuk voor stuk
Beter pijn, haat, zorgen
Én een plaatsje voor geluk