Liefste Belle,
Je begrafenis was zo onwerkelijk...
maar staat voor altijd
in mijn geheugen gegrift...
Alle mensen die je nauw aan het hart lagen,
al je vrienden die afscheid kwamen nemen.
Dat kleine potje daar vooraan
met een typische Belle-foto.
De muziek die begon
waarbij niemand zijn tranen kon bedwingen
de harde werkelijkheid
die ons allemaal besprong.
De mooie teksten van je vrienden
die je beschreven zoals je was,
een trouwe supporter, goedlachs
je levenslust werd overal genoemd.
Nog een laatste groet,
een geel roosje dat iedereen bij jou neerlegde
nog eens een laatste keer kijken,
de woorden "slaap zacht"
Je ouders die moedig buiten stonden
en alle steunbetuigingen in ontvangst namen
mensen die in elkaars armen uitsnikten
ook toen bracht je mensen dichter bij elkaar.
Nu een jaar later
is er nog steeds een onwerkelijk gevoel...
We missen je... elke dag...