De verlorenheid van alles wat jij mee brengt,
alsof de bloemen in de achtertuin er wat aan zouden veranderen,
de buurman is een eenzame kater, in de ochtenddauw,
als één van de nummers die ik 'snachts niet kan luisteren,
jou stem doorbreekt de hoorn van de telefoon,
zoals het vogelnestje, en mijn korte haren, de mijne is blij!
Ik heb een leven nodig om het achter me te laten,
omdat ik nooit meer typen wil, smilies zijn misschien ook wel leeg,
misschien is mijn toekomst zwart-wit, maar wel 19 inch.
Als je nu maar eens van de tafel afspringen zou,
en als je dan tegen de grond aan kwakt, als een pudding,
misschien lach ik wel.