Had ik maar een hart van metaal...
dan kon er niks door heen en was het zo koud en kil als staal!
Gekwetst worden behoort dan tot het verleden,
nooit meer het gevoel dat je zo juist door een trein bent overreden...
Niet meer de pijn voelen,wanneer een geliefd persoon je kwetst,
niet meer druk maken om iemand die je zwart kletst.
Waarom doen juist de mensen van wie je houd,je zo'n zeer....
echt waar,geloof me ik kan niet meer!!!
Waar heb ik het aan verdiend,wat heb ik je misdaan?
het word echt hoognodig tijd dat ik je laat gaan.
Aangezien jij me weer laat vallen als een baksteen,
en ik me voor jouw praktijken niet meer m'n hart uitleen.
Het enige wat jij ermee doet is het vertrappen,
wat mij naar adem doet happen.
Ja had ik maar een hart van metaal.....
dan werd het een stuk makkelijker allemaal!
Dan kon ik je uit mijn leven en uit mijn hart gooien,
zodat jij het niet langer kon verklooien!!!
Jij kent me als geen ander,jij weet hoe ik me voel..
en begrijpt precies wat ik nu bedoel!
Maar het laat je gewoon koud,het intresseert je niet...
je kent het stille verdriet...
Maar ja met een hart van metaal....
gaat er nooit iemand met JOUW hart aan de haal!
Want jij hebt een metalen hart,
wat vrouw na vrouw verward.
Maar je bekommert je er gewoon niet om...
nou metalen hart of niet.....ik ben niet langer stom.
Laat jij je koude hart maar houden...
dan blijf ik wel bij mijn eigen gouden.
Want liever een warm hart dan een koud beschadigd hart,
wat waarschijnlijk ook door iets te veel pijn en liefde is getart!