Wat had ik eigenlijk verwacht?
dat jij net als mij wel eens aan mij dacht?
Dat jij me net zo graag wil als dat ik jou wil?
ik zie de dingen nog al eens door een rose bril...
En dat is eigenlijk een beetje dom en naief,
want mijn hart gaat door jou tekeer,en jij vind mij waarschijnlijk alleen LIEF.
Niet meer en niet minder....en dat steekt...
terwijl een ieder naast jou verbleekt.
Vind je mij alleen maar leuk en meer niet,
ik had al eerder,ook om jou,ontzettend veel verdriet.
Maar het moeilijke is,eigenlijk wil ik je niet kwijt,
en al helemaal niet voor altijd.
Moet er niet aan denken nooit meer iets van je te horen,
alles begint weer van voren.
Je zit continu in mijn hoofd,
en voel me daardoor verlamd en verdoofd.
Lam en zwak en ziek van al de gevoelens die je bij me veroorzaakt,
NIEMAND anders heeft dit ooit bij me losgemaakt.
Ik heb ook geen verklaring voor dit gevoel...
en het veroorzaakt een heleboel.
Het zit ook zo diep....je zit in m'n hart en ziel,
weet nog als de dag van gister dat ik voor je viel.
In het begin wilde ik eigenlijk niks van je weten,
totdat ik een keer alleen met je heb gezeten.
Toen raakte ik toch wel een beetje door je geintrigeerd,
en was door je gecharmeerd.
Vond je toch wel heel leuk,kon goed met je praten,
en dat ik je meer als leuk vond,kreeg ik al gauw in de gaten.
We spraken steeds vaker af en de spanning was voelbaar,
het duurde ook niet lang en het moment was daar.
De eerste zoen....het was alsof de wereld even stopte met draaien,
en voelde mijn gevoelens richting jou steeds verder oplaaien.
Maar hoe bijzonder en speciaal het voor mij ook was geweest...
er kwam opeens abrupt een einde aan het feest.
Zonder ooit ook nog maar iets van je te vernemen...
leek je van de aardbodem te zijn verdwenen...
Niet meer de leuke,spontane afspraken,
niet meer de leuke gesprekken,niet meer ons met elkaar vermaken.
Nee het stopte ineens...zonder woord,zonder uitleg,
bleef alles zomaar weg.
Bleef het koud en leeg....
en zelfs nu ik eraan denk,brengt het nog heel wat teweeg.
Ik was maanden in de war...
werd zelfs een beetje bot en star.
Was teleurgesteld door jou,mijn liefde en beste vriend,
waar had ik het aan verdiend?
Nooit had ik je iets verkeerd gedaan...
toch vond jij het nodig om me ineens in de kou te laten staan.
Nu...na al die tijd doet het nog weleens zeer...
en denk ik aan die leuke tijd...en sla dan gauw m'n ogen neer.
Want het blijft altijd,die pijn van de liefde die je bent verloren,
nooit meer zal iemand me zo kunnen bekoren.....