weggedaan als een zakdoek
vraag ik zachtjes of je me wil helpen.
daar snikkend in een hoek.
een traan over mijn wang.
mijn stoere masker laat niets doorschijnen.
want ik werkelijkheid ben ik bang.
soms hoop ik dat het masker niet meer leeft.
gewoon is om te zien.
of zonder ook iemand om me geeft.
nu zeggen mensen dat ze van me houden.
maar als ik de echte ik ben.
vraag ik me af of ze het dan ook nog zouden...