haar lichaam schreeuwde om een kras
toch verzette zij zich tot het laatste
haar benen sopten als door een moeras
terwijl ze zich toch nauwelijks verplaatste
haar handen zochten die scherfjes glas
die ze 's middags verzameld had
na lang verdrietig huilen op het matras
begaf ze zich in het aardedonkere op pad
haar vingers tastten in het diepe duister
en spoedig bereikte ze de oude schuur
waar ze zich heel vaak kraste of beter:
zich sneed tot soms een erger kwetsuur
haar ogen huilden met droge tranen
wijl ze scherven glas uit de jaszak nam
krassen liet je maar even in de waan en
daarna merkte je dat het verdriet toenam
haar zinnen plakten aan het stil verdriet
als waren ze lang met elkaar vergroeid
automutilatie is iets wat je nooit ontziet
en tenslotte ook heel je leven verknoeit
haar woorden stokten in droef snikken
toen het scherfje zijn arbeid had verricht
straks kwam deze gruwelijke aanblik en
beschreef ze al haar leed in een gedicht
haar wonden brachten enige verlichting
maar ach, daarna was het verdriet er weer
het snijden betekende: méér ontwrichting
en ach, eigenlijk kon ze niet verder meer
haar lichaam schreeuwde om een kras
en tenslotte verloor ze van die drang en
dan vormden de bloeddruppels een plas
samen met de tranen van haar wangen