Soms weetje,
soms,
soms dan snap ik jou niet.
Altijd alles achter m’n rug,
altijd stiekem, altijd ff vlug.
Liegen over kleine dingen,
moet me in allerlei bochten wringen.
Om te kunnen blijven geloven,
in hier beneden en in daarboven.
Ik wordt gek van het gegil,
en ik weet dat jij dat ook niet wil.
Vroeger weetje, vroeger was alles goed,
maar snap je toch wat dat met me doet?
Alles is kapot, maar wie heeft het gedaan,
jij was tenslotte degene die bij ons is weggegaan.
Ik moet de waarheid altijd van een ander horen,
laat het maar zitten dan, zal je niet meer storen.
Ik ben wel van jou weetje, en soms doet dat pijn,
vroeger was het allemaal anders, hadden we ’t fijn.
Ik weet soms even niet meer wat ik eraan moet doen,
alleen, het enige wat ik zeggen wil, is dat ik terug verlang naar…
TOEN!!!