Het lijkt wel alsof ik een paar jaar terug in de tijd ben gegaan
alle emotie’s en leefritme het is weer verstoord
maar ik kan er niks van maken, het is het lot van mijn bestaan
ik weet dat het maar tijdelijk is,maar ik er komt beetje bij beetje steeds meer problemen bij
de terugvallen van het laatste jaar het lijkt wel of ik beland ben op een dood spoor
voor mezelf het einde is nabij
het zijn de redenen waarom het vertrouwen in mezelf verloor
de stemmen,beelden,weer bezig met snijden ik vraag me af: is dit mijn realiteit
de ellende van me zelf zit op me netvlies gebrand,het is iets dat ik niet vermijden kan
maar telkens weer bewijs ik na me zelf de loyaliteit
niks is wat het zou moeten zijn,heb ik dan te hoge verwachtingingen van mezelf
velen zeggen dat ik het zo moet accepteren zoals een echte man
het gepieker gaat onbewust
de wijsheid in mij komt me wel ten goede maar ik zie het meer als een last dan een lust
het negativiteitsperk waar ik momenteel in verkeer probeer ik maar te zien als een tussentijdse toets
alles moet ik in de praktijk brengen om hier mee om te gaan zoals ik heb geleerd
er is namelijk niemand die mijn ellende weg poets
Syko