Waar is mijn visie nou gebleven? Mijn positieve kijk op
het leven?
Vorig jaar zat ik zo lekker in mijn vel
en nu zit ik weer
gevangen in me eigen hel.
Elke dag weer boor ik mijzelf diep in de grond; ben een
loser,
te dik en al zo’n stront.
maar het past niet in me nieuwe leven, heb godverdomme
een zoon!
Hij is de enige die dit patroon doorbreekt, maar terwijl ik naar hem terug lach voel ik hoe oud verdriet weer me hart in steekt! Ik wil geen slachtoffer meer zijn van oud verdriet, ik wil het allemaal achter me laten, het afsluiten, waarom lukt me dat nou niet?
Ik zou gewoon echt niet willen dat me kleine straks geen mama meer heeft door een overdosis pillen!
Een kleine stap vooruit, ook al wil ik er nog niet echt in geloven... ik sta er wel voor open en misschien is dit een weg naar boven.
zodat m’n kleine lieve prins al die ellende wordt
bespaard!
kerima ellouise: | Vrijdag, juni 27, 2008 20:45 |
als je beseft dat je je kind niet dezelfde wilt aandoen als die jezelf meegemaakt hebt, is dat een eerste stap vooruit...groei in je eigenwaarde en geef je kind de liefde waar hij recht op heeft, net zoals jij toen had en nog steeds recht op hebt...knuffie ! liefs kerima ellouise |
|
honingbijtje: | Vrijdag, juni 27, 2008 18:57 |
ga hulp zoeken! recht je schouders, kijk je zoon aan en zeg hem dat je er voor hem wilt zijn. die belofte zal je kracht geven. ik heb dan misschien makkelijk kletsen maar een belofte aan je kind is heel sterk:) liefs |
|
Auteur: Veruniek | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 27 juni 2008 | ||
Thema's: |