hopend op een beter leven
hopend te kunnen geven en nemen
ijdele hoop
terwijl ik altijd op onbegrip stoot
wat heb ik nu te klagen
waarom moet ik nog meer vragen
ik moet toch gelukkig zijn
wat is nu, een beetje, hartepijn
blij zijn met mijn bestaan
en er verder voor gaan
niet zagen, niet klagen,
niet continu om aandacht vragen
waarom kruip ik nu weer in een hoekje
waarom verkeer in niet meer in een roesje
de waarheid van het bestaan
komt wederom hard aan
het was mooi die hoge toppen
maar heb me weer laten droppen
tot een dal dieper dan diep
moet ik mijn woede opkroppen
ik ga stilaan naar de knoppen
ik huil dus maar in het geniep