Gedichten-Freaks
Zoeken
Nieuws
Wie doet wat
Aanmelden
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Aanmelden
Wachtwoord vergeten?
Nog geen account? Registreer!
Registreren
×
Velden met een astriek (*) zijn verplicht!
Je schrijversnaam/gebruikersnaam*
Wachtwoord*
Bevestig wachtwoord*
E-mailadres*
Webadres
Geboortedatum
Land*
Selecteer je land
Nederland
België
Anders
Hoe heb je ons gevonden?
Ik wil per mail op de hoogte worden gehouden van leuke aanbiedingen van de Gedichten-Freaks en partners.
Registeren
Wachtwoord vergeten
×
Email adres
Versturen
Natuur
Met angst en beven
Vraag ik me af waar de zomer is gebleven
De ene na de ander depressie volgt elkaar op
En dat is voor alles in de natuur een grote strop
Waar zijn de vogeltjes gebleven
Die ons met hun gezang omgeven
Tevens bedenk ik me weer
Er zijn ook weinig vlinders meer
Is de aarde nu al zo uitgeput en moe
Waar moet dit allemaal naar toe
De mens blijft maar nemen om het grote geld
De “geleende” aarde is niet wat nog telt
Hoelang kan dit nog blijven bestaan
Voor alles ten onder dreigt te gaan
Daar zouden we aandacht aan moeten schenken
En proberen er iets beters op te bedenken
Waar zijn die zomers vol zonneschijn en vrolijkheid
Ook door onvrede van de mensen is dat verleden tijd
Velen vinden mij misschien een echte “tut”
Maar feit blijft dat de aarde raakt uitgeput
Wij voelen ons heel wat mans
Maar de aardas ligt in onbalans
Als we niet ingrijpen op tijd
Zijn we straks het hele klimaat kwijt
En belanden we weer in een soort ijstijd
Wees zuinig op ons “moedertje” aarde
Dan behoudt het voor ons nageslacht
Ook nog lang zijn waarde
Reacties op dit gedicht
donderkoppie vindt het leuk als je reageert op dit gedicht
Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres
Registreren en plaatsen
Over dit gedicht
Auteur:
donderkoppie
Gecontroleerd door:
Anastacia
Gepubliceerd op:
15 juli 2008
Thema's:
[Filosofie]
[Natuur]
[Toekomst]