Het was december en de regen geselde de daken,
terwijl de goedheiligman zijn uiterste best deed
alle cadeautjes op tijd te bezorgen.
Miss Monday had ook erge haast. Ze viel op omdat
ze zo mooi was en goed gekleed. Iedereen keek haar
na. Ik ook.
Onze woonkamer keek uit over de tuin, waarachter
een wandelpad liep. Iedere morgen haastte Miss
Monday zich over het wandelpad richting winkel-
centrum om, in de voormiddag, door de straat langs
onze voortuin terug te snellen naar waar ze ook maar
vandaan gekomen was. Ik ging altijd even staan als
ze voorbij kwam. Ze was een opvallend mooie ver-
schijning en ik was niet de enige die dat vond. Het
was begrijpelijk dat er veel manvolk achter haar aan
liep en het was overduidelijk dat zij daar niet van
gediend was.
Ruim een week na het heerlijk avondje was ik net
bezig onze buitenbus te openen toen Miss Monday
weer voorbij kwam. Ze schrok van het geluid dat de
sleutel maakte toen ik hem in het slot stak. Ze bleef
staan en keek me aan. Ik bood direct mijn veront-
schuldigingen aan voor de overlast die ik haar be-
zorgd had en zij nam de gelegenheid te baat om een
praatje met me aan te knopen. Terwijl we de koetjes
en kalfjes bespraken, zag ik dat de body-builder die
aan de overkant woonde naar ons toe kwam lopen.
Miss Monday zag het ook en kwam dichter bij me
staan. Ze was duidelijk bang voor hem en in haar
ogen las ik een kreet om hulp. Ik had de afgelopen
week best gezien dat het door hem kwam dat zij zo'n
haast had, maar ik had steeds gedacht dat haar ge-
volg -6 man sterk!- hem wel aan zou pakken om hem
een lesje te leren. Toen ik zag dat ze letterlijk met
haar rug tegen de muur stond, besloot ik haar te
helpen.
Ik ben niet voor een kleintje vervaard en schuwde
het gevecht met de body-builder niet. Ik was in mijn
jeugd tenslotte niet voor niets karateka geworden!
De spierbundel zette het op een lopen toen hij door
kreeg dat zijn kracht het zou afleggen tegen mijn
slimmige snelheid. Miss Monday stond te trillen te-
gen mijn voordeur en daarom nodigde ik haar uit voor
de ietwat late lunch, zodat ze op adem kon komen
en uitgerust haar weg zou kunnen vervolgen. Ze nam
de uitnodiging graag aan en liep met me mee naar
binnen.
Onze Vincent vond het intussen allemaal veel te lang
duren en had niet op me gewacht, maar was al be-
gonnen met eten. En toen zag Miss Monday hem!
Zonder zich ook maar een seconde te bedenken,
ramde ze hem meteen tegen de vlakte! Pats boem!
Eerst slaan en dan praten, was overduidelijk haar
motto en zonder op of om te kijken, at ze meteen
ook maar zijn bord leeg.
Hier stond ik wel even van te kijken hoor!
Maar toen ik van de schrik bekomen was, begreep ik
haar geweldadigheid jegens Vincent toch ook wel
weer. Hij had immers een tweelingbroer van die
body-builder van de overkant kunnen zijn! En terwijl
Vincent zich beduusd afvroeg wat ter wereld hij toch
fout gedaan kon hebben om dát te verdienen, bracht
ik Miss Monday naar de logeerkamer, waar ze tot rust
kon komen. Ze zou een poosje bij ons blijven, omdat
ze dakloos was en wij zouden haar helpen een nieuw
leven op te bouwen.
Ze had het zo naar haar zin bij ons dat ze graag bij
ons wilde blijven wonen. Zelfs Vincent stemde ermee
in en stond vrijwillig al zijn bezittingen aan haar af,
want materialistisch was ze wel. Vrijwel dagelijks
onderwierp ze de kamer aan een kritisch onderzoek
en haar gezichtsuitdrukking sprak dan boekdelen.
Die stoel kon ermee door, maar die kast moest weg!
Die bank lag lekker, maar die Vincent moest weg!
Dat eten was lekker, maar die Vincent moest maar
buiten de deur gaan eten!
Ze keek graag t.v. comedies en voetbal waren favo-
riet, maar ik heb nooit begrepen waar haar bijzonde-
re belangstelling voor de beurskoersen vandaan
kwam. Met de regelmaat van de klok lachte ze Vincent
uit, omdat hij meer van tennis en schaatsen hield. Ze
lachte hem om wel meer dingen uit - recht in z'n
gezicht, ook nog!
En ze was ook niet te beroerd om hem, samen met
haar vriendinnen, te vertellen wat een absolute
nobody hij wel was.
Maar neem het haar eens kwalijk?
Hij leek immers sprekend op die body-builder die
haar zo mishandeld had!
Ze was een markante persoonlijkheid Miss Monday.
En een opvallend mooie verschijning.
We hielden veel van haar!
Op 31 juli heeft de dierenarts haar laten inslapen,
omdat haar hartje het begaf.
We zullen Miss Monday -onze poes- erg missen.
Vincent -onze kater- voorop!
*in memoriam Miss Monday*
13 december 1999 - 31 juli 2008