Gehuld in stilzwijgen richt je je blik op mij.
Ogen gevuld met haat die onrust wekken in mijn hart.
Achtervolgingen waarbij je probeert angst mijn ziel te laten overnemen.
Je lijkt het te zien als een spel en ik ben de pion.
Of zie je me eerder als het doel?
Zolang jij maar het gevoel krijgt dat je de speler bent.
Wat er in je omgaat weet ik niet, wat je intenties zijn ook niet.
Maar die overheersende koelte rondom jou geeft me rillingen.
Mensen die jij je vrienden noemt kennen jou niet.
Want jou daden zijn verhuld achter onuitgesproken woorden.
Ik hoop, ik verlang dat ik eindelijk een normale tijd kan beleven.
Een tijd waarin jij niet langer het uur bepaalt.
Een tijd van rust.
Be strong meisje!