jaren heeft het me vast gehouden
overheeste het mijn leven
een dal dat een put werd zonder einde
dacht ik dat het nooit meer overging
nu heb ik het los gelaten
met mijn handen vast gegrepen
aan een laatste trede in de put
is die tas vol zorgen weggegleden
elke dag weer klim ik
treetje voor treetje steeds omhoog
in echo hoor ik de mensen boven lachen
een zonnestraal zie ik in de verte
wanneer ik naar boven kijk
en dat wat me de moed geeft om verder te gaan
is dat ik weet dat ik het eind van die put bereik
het moment is gekomen om nu echt verder te gaan
en ooit vol trots boven aan die put te staan!