Vanmorgend vond ik een sleutel,
daar zo bij de kast.
Ik zag hem plots schitteren,
maar hem pakken was een grote last.
Eerst legde ik een doek,
voor het beveiligen tegen een kras,
wat ik wel kon gebruiken,
terwijl ik hem aan het verschuiven was.
Toen de kast
eindelijk aan de kant stond
lag de sleutel daar zo maar open,
te fonkelen op de grond.
En toen ik dan uiteindelijk
hem in mijn handen had,
voelde ik me als een kind,
bij het vinden van een schat.
Maar wat ik toen merkte,
maakte me toch even ontspoord,
aangezien een sleutel toch normaal
bij een deur hoort.
Hoe ik ook elke deur probeerde,
ik geraakte steeds meer verward,
tot ik uiteindelijk begreep...
die sleutel,
die leidt niet naar een deur,
maar naar jouw hart!