De afgelopen dagen wist ik mij geteisterd door een keelont-steking. De koorts en de pijn deden me geen goed en het kon dan ook niet uitblijven dat ik, na de nieuwsberichten gehoord te hebben, in een dip belandde. Zo’n dip waarin ik me afvraag waarom ter wereld ik ooit geboren ben en waarom ik zo stom ben meestentijds nog plezier in het leven te hebben ook, terwijl ik rondloop op een wereld -vol met mensen- en dierenbeulen!- die toch eerder op de hel lijkt dan op de hemel en als ik dan toch in de hel beland was, kon ik evengoed maar niet geboren zijn, want als je niet geboren bent, heb je tenminste ook geen weet van wat er zich allemaal in dit duistere tranendal afspeelt en ben je in ieder geval gelukkig af.
En terwijl ik me volledig overgaf aan mijn duistere gedachten, kwam het moment in zicht dat ik rijp was om advies te vragen aan mijn man.
“Ga gedichten lezen of schrijf er een!” zei hij zonder een spier te vertrekken. Ik wist niet wat ik hoorde!
Ga gedichten lezen! Yeah, right!!! Ik ben gekke gerritje niet!
“Gedichten lezen? Denk jij soms dat ik gek ben?”, vroeg ik en vervolgde terwijl ik hem ongelovig aanstaarde: “Weet jij dan niet dat het lezen van gedichten emoties in mijn binnenste doet oplaaien? Weet jij niet dat ik daar nu niet tegen kan? Weet jij bovendien niet dat als ik nu zou schrijven ik een beerput op papier zou slingeren en de lezers met grote angsten zou achterlaten? En je weet zeker ook niet dat ik daarnet gezien heb dat mijn tandvlees bij die kroon er niet goed uitziet?”
“Dan moet je ook maar je mond spoelen! Ik snap je probleem niet hoor, want vroeger spoelde je je mond ook altijd en daardoor ging het goed. Ik snap niet dat je daarmee gestopt ben!”
Nou is het zo dat mijn man altijd probeert mij te helpen als ik depri ben, maar hij heeft het talent om precies de verkeerde dingen te zeggen, dus de vlam sloeg in de pan en er kwam een woordenstroom op gang die zijn weerga niet kent maar die ik je zal besparen, omdat jij zo dadelijk ook weer verder moet met je eigen leven én omdat dit verhaal niet voor niks in de categorie humor staat.
“Hehehehehè!!!” zei ik tegen ze en dat ze naar de pomp konden lopen en nog wat binnensmondse dingen die beter binnen-smonds kunnen blijven…!
“Wat heb ik nou aan jou?”, beet ik mijn man toe: “ik heb geen ene bal aan jou!”
Hij keek me aan en zei: “Ik kan ook nooit iets góed doen in jouw ogen!”
Inmiddels waren we bij ons huis aangekomen en terwijl ik in de kamer mijn jas stond uit te trekken, hoorde ik hem zeggen: “Ik heb je wél opgebeurd!”
“Niet waar!”, wierp ik tegen: “Ik heb niks, nada, noppes aan jou! Ik zit in een dip en jij doet nog niet eens een póging om mij op te beuren!”
Hij deed de koffiezetter aan en zei: “Ik heb je dan misschien maar aan één been opgebeurd, maar opgebeurd héb ik je.”
Ogenblikkelijk brak uit mijn binnenste een vrolijke lach door de dip heen, want ik zag mezelf al aan één been aan zijn hand hangen. En natuurlijk zag ik meteen ook maar de wereld op zijn kop en dát deed het 'm nou net.
Mijn depressie verdween in één klap, dus… hij beurt mij wel degelijk op! – het duurt alleen maar een tijdje voor het tot mijn botte hersens door wil dringen J
| Dwaallicht: | Vrijdag, oktober 17, 2008 18:27 |
| Heerlijk van jouw omzwervingen genoten! Liefs Dina |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, oktober 17, 2008 01:14 |
| nou, ik ga opgebeurf mijn bedje in met een brede lach en zeker niet op een been liefs en slaap lekker enne niet al te veel woelen hoor, die man van je had al zo veel te verduren vandaag met jou ha ha ha kuzzz liefs Cobie als je dit leest is het "goede morgen" |
|
| Auteur: Corry van Emmerik-Koenekoop | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 16 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||