Een goede vriend is van me heen gegaan
Alleen kwam ik er voor te staan
Vol van verdriet die ik met niemand kon delen
Niet belangrijk omdat het niemand kon schelen
Zelfs vandaag sta ik op met de gedachte aan
Snappen ze nou echt niet dat hij is heen gegaan
Het verdriet, de boosheid, gebrand in mijn ogen
De normaalste zaak van de wereld alsof hij het heeft gemogen
Mijn ramen zijn vies, mijn vloeren gevuld
Ik werk hard, kijk in het rond, roep nog even geduld
Nog even voor ik gek word en het niet meer aan kan
Niemand die het ziet dat ik mezelf verman
Enkel zo kan ik het leven nog door
Met zware gedachte en verdriet gaat het leven voort
Niet meer belangrijk, ik zie er niet uit, zelfs een baby erbij
Ja alles kan ik aan, ik doe het wel, niemand denkt aan mij
Ruzie in de kamer tussen jou en mij en de kinderen
Gebeurd alsof het niets is en kan me niet hinderen
Gedachten malen ongestoord maar geef ze niet bloot
Ja, ik ben net als mijn man ongemerkt dood
Fe, je was alles voor mij
Ik voelde me als god ik Frankrijk
Fe, je maakte me blij
Naast jou voelde ik me rijk
Fe, bij jou voelde ik me echt een vrouw
Nu 3 en half jaar later...
Is dit echt wat je wou?
Je was mijn man, mijn maatje en soms mijn tegenpool
Je vond mij je vrouw, vriendin en soms een halve zool
Toch vond ik bij jou veel liefde, genegenheid en veel verlegenheid
Met pieken, dalen, 2 kinderen en zeker geen spijt
Nu is er weinig van me over
JE schrijven alsof je het leest
Vanuit het dieptepunt diep in me
Klinkt kij en kij hard
Fe, liefste, mijn knuffelbeer
IK MIS JE
dd 26-02-2005
Bianca