Met hoopvolle armen verdom ik het
jou los te laten, overleveren
aan het genadeloze lot
de schat, die niemand breken mag
Jouw tranen zijn mijn parels
de pijn die jij voelt breekt mij op
bij het breken van jouw hart
ging het mijne in scherven op
De afstand werd groter,
de bescherming werd zinloos
mijn ziel sterft bij jouw gelach
je bent mij ontvlogen
Amethist: | Dinsdag, oktober 21, 2008 19:03 |
pijnlijk | |
sunset: | Dinsdag, oktober 21, 2008 18:27 |
Droefheid overheerst; en onderliggend toch ook de spijt en het verlangen. Warme groet, sunset PS: Wat mijn gedicht ''prego'' betreft, de eenzaamheid die in het dronken zijn inderdaad ligt, was zeker niet de essentie van mijn gedicht *glimlacht*. |
|
Auteur: hadassah | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 21 oktober 2008 | ||
Thema's: |