Een noodkreet verbreekt de stilte van alledag.
Ik heb m’n gedicht af.
“Dit is het einde…hier stap ik eruit…”, zoals ik al zoveel keer heb gezegd.
Ik kom tot het besef dat ik tijdens m’n hele leven niets heb verwezenlijkt. Geen enkele mooie herinnering, geen enkele lach die naar mij was gericht, geen compliment, geen aandacht en bovenal geen climax; leven was monotoon.
Wil je weten hoe monotoon, lees dan dit gedicht...opnieuw en opnieuw. Een noodkreet die te laat komt. Hulp kan er niet meer geboden worden. Jullie hebben jullie kans verkeken om mij te helpen.
Vanavond
Oh vanavond, verhuis ik m’n ziel naar de hemel.
M’n lichaam laat ik hier dan voor dood achter.