Al je verwrongen gedachten komen moeilijk vrij
Die jaren achter elkaar gekomen zijn.
Je kan er niet over praten met mij.
Want het is zwaar het verdragen van pijn.
Het geeft ieder geval nog het gevoel dat je leeft
En niet tussen twee werelden hangt
Misschien ook wel het onrealtische.
En dat je daarom zoveel klappen vangt.
Ik wacht tot de tijd daar gekomen is
Tot wij samen weer door kunnen gaan
Het zoeken naar onze eigen wereld
En het verleden achter ons kunnen laten staan.