Als ik kijk naar vandaag...
Hoe kan ik morgen dan nog zien?
En als ik kijk naar gisteren....,
zuchtend, tel ik dan maar tot tien.
Kon ik maar tijden terug spoellen.
De dingen daar over en anders doen.
Soms denk ik ....:
"Kon ik die pijn gewoon nog maar eens terug voellen."
Even terug naar de tijd,
waar ik toen zo ver weg ben geweest.
Maar dan met alles wat ik nu weet,
verander ik daar de dingen,
de dingen,
de dingen die ik toen deed.
Ik wil er niet mee zeggen...
Zeggen dat ik het toen zo fout had gedaan.
Maar de tranen wat het op me neer deed leggen,
had ik ze toen maar uit de weg kunnen gaan.
Maar helaas, tijden kan je niet keren.
Het verleden kan je niet nog één keer overdoen.
Slecht van de tijd proberen te leren,
Wijzer wezen, van al het verdriet van toen.
Nu mag ik dit leven zonder een herkansing blijven leven.
Met zijn tranen wat me altijd bij zijn gebleven.
Maar hoe kan ik leven?
Leven zonder een hart in mij?
Hoe kan ik ooit nog van iemand houden?
Nadat het zoveel woorden tegen mij zei.
Mag ik alsjeblief nog één keer om een iemand geven.
Mag ik nog één keer de kans krijgen om voor iemand te kunnen leven.
Vanavond..., zal ik slapen gaan.
En verdwalen in dromenland.
Ik zal er zoeken naar de redder.
De redder wat mij bevrijd van alle krankzinnigheid.
Me dan vult....,
met zoals toen de ontastbare tevredenheid.
En ookal zijn dromen er niet in een oneindigheid.
Toch kan ik er één leven lang over blijven schrijven.
Om zo der wijs in mijn gedroomde land te kunnen blijven.
want zonder een hart,
kan ik niet en wil ik hier ook niet leven.