Ze zag me niet eens staan terwijl
ik mijn ogen niet van haar kon
afhouden & in mezelf dacht:
“dit kan niet waar zijn”,
want ja, zo mooi
was ze wel ; haar mond,
haar
haar, ogen, handen, alles paste
bij elkaar.
Nu zie ik ze nooit meer, kans
gemist & verguisd door de tijd
die doortikt, zonder spijt.
Maar ik zal ze niet vergeten,
nooit niet ; dubbele negatie.
Altijd.